Karlos vertelt:

Eindelijk was hij in staat om alles wat er gebeurde op een rij te zetten en door te vertellen. De anderen hadden al zo vaak gevraagd aan hem hoe het was en wat hij deed.

Na corona brak de oorlog uit. En dat zette heel het leven op de kop. Het maakte de dagen eindeloos. Maar uiteindelijk kon hij één voorlopige conclusie trekken: Het is niet mijn kracht, maar het is God die door mij werkt.

Na het uitbreken van de oorlog moest mijn gezin in veiligheid worden gebracht.. Niemand wist wat er echt gebeurde. En zo kwamen we in Hongarije. En al gauw zocht men contact met me omdat ik een groot netwerk heb. Met connecties in veel gebieden. En zo werd ik voor velen een contactpersoon voor de hulp in onze regio. Het kwam uit Duitsland, Tsjechië en Hongarije. Voedsel, medicijnen, kleding etc. Er ontstond een team vrijwilligers die het distribueerde in Munkacs en omgeving, en het ook doorstuurde naar de zwaar getroffen streken in Oost-Oekraïne.

Maar door deze contacten kwamen ook de stromen vluchtelingen op mijn pad. We moesten ze op dat moment ergens onderbrengen. De mobiel ’stond niet stil’. Daarna op zoek naar opvang in Hongarije, Duitsland en andere landen in Europa.

Karlos vertelt: Zo was er een moeder en dochter uit Charkov. Het meisje leed aan spierdystrofie. Toen corona kwam stopte de behandeling en ging het niet goed met haar. En als corona minder wordt en ze weer geholpen kan worden , breekt de oorlog uit. Daardoor moest ze veel tijd doorbrengen in schuilkelders. Terwijl ze juist veel moest bewegen. Ze gingen weg uit Charkov. Aangekomen in Hongarije werd ze in een ziekenhuis geopereerd, maar daarna moest ze onderdak hebben. Toen kwam een oude vriend uit Spanje in herinnering. Binnen een week kon ze er tercht. Een huis aan zee.

En dit is één verhaal. Aangrijpende situaties en schrijnende omstandigheden wisselen elkaar af. Het is veel huilen, maar soms ook dankbaar lachen. En hoeveel mensen we tot nu hebben geholpen? Ik weet het niet. Veel!!! God is goed.

Terug in Munkacs zag ik hoe slecht de situatie op het kamp was. Veel waren gevlucht, maar ook mannen die zich schuil houden. Ze kunnen niet aan het werk uit angst te worden opgeroepen voor de oorlog. En alle begrafenissen van gesneuvelde soldaten. Die Angst was tastbaar!! Geen werk, geen geld, geen eten: Honger!!

Daar om zijn er in Munkacs en andere kampen gaarkeukens opgestart, om 4 á 5 keer per week grote groepen te voeden. Ruim 350 kinderen en 50 volwassenen. Ook brengen we twee keer per week soep naar 900 mensen in de twee kampen. En elke week bezorgen we voedselpakketten aan de lokale bevolking, tot nu toe ongeveer 1800!! We kwamen in een huis waar 34(!) mensen in een woonkamer leefden en sliepen. En we konden helpen met geld voor water en elektriciteit. Gesponsord door vrienden en lokale bevolking.

Ook hierin ervoeren we: God geeft op de juiste tijd de middelen en de mensen.